>>clik.to/Latijn<< | home
Orpheus en Eurydice
Orpheus, de zoon van de Muze Calliope en een Thracische koning was de beroemdste dichter en musicus die ooit heeft geleefd. Apollo zelf schonk hem een lier en de Muzen leerden hem hoe hij deze moest bespelen. Zo prachtig klonk zijn muziek, dat wilde dieren tam werden en dat het water in de rivier bleef stilstaan om naar hem te luisteren; zelfs bomen en rotsen zouden zich naar hem hebben toegekeerd om hem beter te kunnen horen. Orpheus werd verliefd op de mooie nimf Eurydice en wilde met haar trouwen. Maar precies op de dag van haar huwelijk trapte zij op een giftige slang en stierf aan de gevolgen van de beet. De ontroostbare Orpheus smeekte de goden om zijn geliefde terug te geven. Om haar weer te zien, waagde hij zich zelfs af te dalen in de onderwereld, zich door de veerman de Styx te laten zetten, en het gevaar van de hellehond Cerbeus te troseren.
Met zijn klagende muziek ontroerde hij de schimmen en gedrochten van de onderwereld, bracht hij de folteringen van de verdoemden tijdelijk tot stilstand en wekte uiteindelijk ook het medelijden op van het godenpaar Pluto en Prosperina. Zij stonden toe dat hij Eurydice terug meenam naar de bovenwereld, maar op één voorwaarde: hij mocht niet naar zijn geliefde achteromkijken vooraleer ze beiden veilig het zonlicht hadden bereikt. Orpheus beloofde het en ging voorop. Beiden klauterden langs het steile pad, dat in duister was gehuld, naar boven. Dikwijls riep Orpheus de naam van zijn beminde en hoorde dan telkens zijn naam als antwoord. Tot Eurydive plots struikelde over een scherp rotsblok en een kreet slaakte. Orpheus draaide bezorgd het hoofd om.... maar Eurydice was reeds teruggeweken naar de onderwereld, van waaruit klagend haar laatste vaarwel opsteeg.
