>>clik.to/Latijn<< | home
Drielingen gaan de tweestrijd aan
De Horatii en de Curiatii
Toevallig waren er toen in de twee legers drielingsbroers, gelijk van
leeftijd en kracht. Het staat zo goed als vast dat het de Horatii en de Curiatii geweest
zijn, en bijna geen andere zaak uit de oudheid is beroemder. Toch blijft het bij zo'n
beroemde zaak een dwaling van de naam: sommige schrijvers vertellen immers dat de Horatii Albanen waren, anderen Romeinen ; toch vind ik er meer (schrijvers) die de Romeinen
Horatii noemen. Die zal il volgen. De koningen spraken met de drieling en de jongemannen
besloten ieder voor hun vaderland te vechten met het zwaard. Er werd een verdrag gesloten
tussen de Romeinen en de Albanen en door de koning werd beslist : "De drielingen
zullen moeten vechten voor het welzijn van onze staten. Wij kondigen af dat waar de overwinning is de heerschappij zal zijn, van welk volk ook de burgers in dit gevecht
zullen winnen, dat volk zal in vrede over het andere heersen. Welk van beide volkeren
overwinnen is , dat zal de andere dienen ."
De confrontatie
Vervolgens namen de drielingen de wapens, zoals men overeengekomen was.
De twee legers waren aan weerszijden voor de kampen gaan zitten en spoorden hun soldaten
aan: "Goden, het vaderland en de ouders, alle burgers die thuis zijn, al die in het
leger zijn, bekijk nu jullie wa-pens en jullie handen. "Deze strijdlustig door hun
aard en vervuld van aansporende woorden, gingen tussen de twee strijdlinies vooruit. Hun
teken werd gegeven en de jongeren stormden met vijandige wapens , met de geest van een
groot leger, op elkaar af. Noch de ene noch de andere was bezorgt om z'n eigen gevaar,
maar om de heerschappij en slavernij van zijn volk. Zodra bij het eerste treffen de wapens
kletterden, flitsten de zwaarden drong er een angst binnen bij de toeschouwers. Men hoorde
geen stem, geen adem. Welke jongemannen zouden sterven? Welk volk zou winnen en
overheersen? Toen vielen twee Romeinen dood, de ene op de andere. Bij hun val schreeuwde
het Albaanse leger van blijdschap en had de hoop de Romeinse legioenen reeds helemaal
verlaten. Drie Curiatii echter waren verwond en hadden de ene Horatii omsingeld. Toevallig
was deze ongedeerd en , omdat hij alleen niet tegen drieën op-gewassen was, maar sterker
als elk afzonderlijk, deed hij alsof hij vluchtte, menend dat zij vermoeiden zwaar door de
verwondingen met tussenruimten zouden volgen.
De beslissing
Hij was al een eindje van de plaats waar gevochten was toen hij
achteromkijkend zag dat de Curiatii met grote volgden en een helemaal niet dichtbij hem
waren. Hij keerde toen plots met grote vaart terug en terwijl het Albaanse leger de
Curiatii aanspoorden, roepend : "Haast jullie. Help jullie broers", had Horatius
de vijand reeds gedood en ging hij als overwinnaar naar het tweede gevecht. Toen moedigden
Romeinen, door hoop op de overwinning uitgelaten, hun sol-daat aan. En die haastten zich
om het gevecht af te maken. Voordat de derde hem kon inhalen, viel Horatius de andere aan
en doodde hem met één slag. Nu bleef er aan elke kant één over, maar niet gelijk in
hoop noch kracht : het lichaam van de ene was ongedeerd door het zwaard en zijn geest was woest om de dubbele overwinning ; de andere sleepte zijn lichaam voort ,vermoeid door de
wonde en vermoeid door het lopen. Dat was geen gevecht. De Romein zei triomferend en zich
helemaal overgevend aan zijn vreugde :" Twee vijanden heb ik gegeven aan schimmen van
mijn broers, de derde zal ik geven aan de oorzaak van deze oorlog. En zo zal de Romein
heersen over de Albaan." Toen maakte hij de man af die zijn wapens nauwelijks kon
vasthouden en beroofde hem van zijn wapenuitrusting terwijl hij daar lag.
|